Mijn verhaal
‘Hier begrijpen ze me wel’
Janna draait vrolijk rondjes in haar hippe rolstoel. ‘Het is zo fijn dat de deelnemers van ‘Dat kan ik zelf wel’ gewoon snappen waar ik last van heb’, zegt ze. ‘Op school ben ik de enige met een beperking. Als ik dan weer eens bij de dokter ben geweest en heb gehoord dat ik de hele zomer steunzolen aan moet, snappen ze niet hoe vervelend dat kan zijn.’ Wat ze ook fijn vindt is dat de deelnemers in leeftijd verschillen. ‘Als Paul kan studeren, kan ik dat later ook!’ Maar eerst moet ze nog kiezen naar welke middelbare school ze straks gaat. Dat is best lastig, vindt ze. Zo heeft één school te hoge drempels voor haar elektrische rolstoel. ‘Maar het is wel een leuke school.’ Wat ze hoopt te bereiken met haar deelname aan ´Dat kan ik zelf wel’? ‘Dat mensen snappen dat ik liever zelf aangeef wanneer ik hulp nodig heb.’
Janna (11)
‘Uitgaan in een rolstoel kan leuker’
Paul studeert natuur- en sterrenkunde aan de Radboud Universiteit in Nijmegen en woont daar op kamers. Maar de natuurkunde gaat hij omruilen voor Griekse en Latijnse Taal en Cultuur. ‘De wiskundige omschrijving van de wereld voldoet voor mij niet.’ In zijn rolstoel merkt Paul dat anderen vaak letterlijk op hem neer kijken en dat vindt hij vervelend. ‘Uitgaan in een rolstoel is daardoor niet zo leuk, omdat ik altijd tegen anderen op moet kijken. Gelukkig merk je daar in een kroeg minder van.’ Ook bij colleges heeft hij minder vrijheid dan de andere studenten. ‘Ik kan maar op een paar plekken zitten, bijvoorbeeld. Maar ik heb wel een mooiere kamer, omdat ik in een aangepast appartement van de studentenhuisvesting woon.’ Paul vindt het leuk om anderen te helpen via ‘Dat kan ik zelf wel’. Hij moet echter zelf ook leren om hulp te vragen, bijvoorbeeld met het lappen van zijn ramen. Maar het voornaamste volgens hem is: ‘Meer aandacht voor ons perspectief’.
Paul (18)
‘Een onzichtbare handicap zorgt voor onbegrip’
Lachend wisselt Lisa foto’s uit met Janna. Foto’s van de vorige bijeenkomst met paralympiër Jeffrey Stuut. Samen liggen ze op het podium om de ideale wereld uit te beelden. Hoe die eruit ziet? ‘Positief!’ Zelfs haar toekomst ziet ze al helemaal voor zich. ‘Ik doe nu vmbo-kader en daarna wil ik naar de kappersopleiding aan het Zadkine College zodat ik later mijn eigen kapperszaak kan beginnen’, vertelt ze enthousiast. Lisa ervaart nogal wat onbegrip in haar directe omgeving omdat haar beperking niet zichtbaar is voor de buitenwereld. ‘Vroeger had ik nog aangepaste schoenen nodig, maar tegenwoordig kan ik gelukkig normale schoenen aan, met hooguit wat lichte aanpassingen.’ Maar als ze dan bij de gymles aangeeft dat de obstakels in een estafetteloop voor haar te lastig zijn, krijgt ze al snel het stempel ‘aansteller’ opgeplakt. Dat vindt ze jammer. Haar doel met ‘Dat kan ik zelf wel’? ‘Het zou zo fijn zijn wat meer begrip te krijgen van anderen.’
Lisa (15)
‘Goed genoeg zoals ik ben’
Teun is al een beetje bekend van televisie. Als ambassadeur van Handicap NL heeft het NOS Jeugdjournaal hem geïnterviewd voor de campagne ‘Mijn beperking is onzichtbaar’. Samen met de verslaggever ging hij in zijn rolstoel de straat op. Teun liet zien hoe mensen naar hem staren. Iets waar hij bijna allergisch voor is. In het spotje stelt hij dan ook de vraag: ‘Ik ben toch goed genoeg zoals ik ben?’ Bij ‘Dat kan ik zelf wel’ heeft hij ontdekt dat hij en de anderen echt heel veel dingen zelf kunnen. Een drempel nemen met zijn rolstoel? Geen probleem. De lessen van rolstoeltrainer Kees-Jan van der Klooster komen daarbij goed van pas. ‘We kunnen veel meer dingen zelf dan mensen denken’, zegt Teun. Hij hoopt dat ‘Dat kan ik zelf wel’ bijdraagt aan meer begrip en minder staren van andere mensen.
Teun (12)
'Ik wil leren voor mezelf opkomen'
Pas als je Lotte ziet lopen, merk je dat ze iets heeft. ‘Mensen kijken vaak meteen naar mijn voeten’, vertelt ze. ‘Dan denk ik: hallo, ik ben hier (wijst naar haar gezicht)!’ Hoewel Lotte meestal hockeyt op zaterdagen, heeft ze voor de bijeenkomst van ‘Dat kan ik zelf wel’ een uitzondering gemaakt. Ze vindt het leuk ervaringen uit te wisselen met anderen, die net als zij met een beperking te maken hebben. Lotte volgt de opleiding Zorg en Welzijn en dat gaat heel goed. ‘Ik kan alleen niet te lang achter elkaar staan. Voor mijn stage op een kinderdagverblijf gebruik ik daarom een verstelbare kruk met wielen zodat ik ermee kan rijden.’ De kinderen waarmee ze werkt accepteren haar zoals ze is. Volwassenen gaan al snel ‘staren’. Dat vindt Lotte jammer. Net zoals ze het wel eens moeilijk vindt om zich te handhaven in een groep. ‘Op school bleef ik bij gym altijd als laatste over.’ Wat ze hoopt te bereiken met ‘Dat kan ik zelf wel’? ‘Voor mezelf leren opkomen.’
Lotte (19)
’Mensen onderschatten mij vaak’
Tom is druk met het filmen van de bijeenkomst. Van het interviewen van gast Kees-Jan van der Klooster tot het individueel beantwoorden van een ‘geheime vraag.’ Filmen is een hobby die hij vanuit zijn rolstoel graag beoefent, inclusief het editen van de beelden. Omdat hij moeizaam praat, wordt hij vaak onderschat door de buitenwereld. ‘CP is geen geestelijke beperking’, zegt hij dan ook fel. Daarom doet hij graag mee aan ‘Dat kan ik zelf wel’. Ook omdat hij het leuk vindt anderen te ontmoeten. Hij hoopt vooral dat er meer maatwerk komt voor mensen zoals hij. Hij wil graag een goede opleiding volgen na de mytylschool waar hij nu naartoe gaat. Een route vol obstakels om te overwinnen. Tom is vastberaden daarin te slagen. ‘Ik hoop dat onze campagne voor ‘Dat kan ik zelf wel’ helpt om meer aandacht te krijgen.’
Tom (14)
